Przejdź do zawartości

Pochodnia olimpijska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pochodnia olimpijska Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1976 w Innsbrucku z kołami olimpijskimi
Fritz Schilgen biegnie z pochodnią olimpijską na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1936 w Berlinie

Pochodnia olimpijska – specjalny rodzaj pochodni, w której jest zapalany ogień olimpijski. Przed rozpoczęciem igrzysk olimpijskich urządzana jest z nią sztafeta, a na końcu zapala się nią znicz olimpijski. Jest to także jeden z najbardziej charakterystycznych symboli igrzysk olimpijskich[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Historia ognia olimpijskiego sięga Starożytnej Grecji, lecz pochodnie olimpijskie zaczęto używać od 1912 roku, symbolicznie od słów barona Pierre de Coubertin[2]:

A teraz wspaniali ludzie otrzymali pochodnię. Tym samym podjęli się zachować i dbać o cenny płomień. Nasi młodzi ludzie będą ją mieli przez jakiś czas. Potem pochodnia wypadnie z ich rąk, a inni młodzi ludzie, po drugiej stronie świata, ją podniosą.

W roku 1936 zaczęto uprawiać także sztafetę olimpijską. Powstała ona w nazistowskich Niemczech; inicjatorem był niemiecki działacz sportowy Carl Diem we współpracy z Ioannisem Ketseasem. Jako pierwszy z pochodnią olimpijską biegł Konstantinos Kondyllis, lecz w całej 2075 kilometrowej sztafecie olimpijskiej w 1936 roku brało udział 3075 osób (każdy z nich biegł niecały kilometr). Ostatnim biegaczem, tym samym osobą, która zapalała znicz olimpijski, po długich naradach na terenie Niemiec został Fritz Schilgen[2].

Pochodnia nie mogła zgasnąć od jej zapalenia aż do podpalenie znicza olimpijskiego w wyznaczonym miejscu. Niekiedy jednak pochodnia gasła w trakcie trasy i trzeba było ją podpalać jeszcze raz, na przykład podczas sztafety Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 w Soczi pochodnia zgasła przynajmniej 44 razy co wywołało dużo zamieszania na międzynarodowym szczeblu[3].

Kolejne pochodnie olimpijskie posiadały różne kształty i wielkości. W Letnich Igrzyskach Olimpijskie 2020 w Tokio (przełożonych na rok 2021) w pochodni było paliwo wodorowe[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Historia olimpijskiej pochodni [online], Z czuba [dostęp 2020-04-15] (pol.).
  2. a b Przeszłość i teraźniejszość. O ogniu i sztafecie olimpijskiej [online], Kierunek Tokio – weszlo.com, 11 marca 2020 [dostęp 2020-04-15] (pol.).
  3. Rosjanie nie potrafią zbudować nawet pochodni olimpijskiej? Zgasła już 44 razy [online], Wprost, 6 listopada 2013 [dostęp 2020-04-15] (pol.).
  4. Telewizja Polska S.A, Pochodnia olimpijska z... paliwem wodorowym [online], sport.tvp.pl [dostęp 2020-04-15] (pol.).